Emma | gastblog april

Energie en grenzen Een heel groot onderwerp, vooral wanneer je epilepsie hebt of iets anders wat niet zichtbaar is.

Grenzen aangeven Iets waar je vaak tegenaan loopt, althans ik wel – en nu helemaal sinds onze dochter Nova er is. Ik moet nog meer mijn grenzen aangeven, maar vaak kom je er achteraf achter dat je al over je grens bent. Mijn grenzen veranderen nu weer. En eerlijk? Nu door dit blog te schrijven, ga ik misschien wel weer over een grens. Ik leg mezelf de druk op om dit blog te schrijven, maar het geeft mij ook weer energie. Dus hoe verdeel ik dan mijn energie en bewaak ik mijn grenzen, waarbij ik toch goed voor mezelf en Nova zorg?

Vermoeidheid en verwachtingen Ik heb door de epilepsie altijd minder energie dan anderen, maar wil nog steeds net zo hard lopen. Dit zal jullie vast wel bekend in de oren klinken – vermoeidheid bij epilepsie komt veel voor. Dus hoe kan ik een goede partner en moeder zijn? Werken en het huishouden doen, dan nog tijd voor een sociaal leven en selfcare. Ja, dat is toch best heel veel. En opnieuw leg ik weer druk op mezelf.

Keuzes maken en grenzen bewaken Keuzes maken en grenzen stellen kunnen zo lastig zijn. Je wilt zoveel doen! Vol in het leven staan. Wij hebben vaak een batterij van 50%, maar vaak verwachten we van onszelf dat we hetzelfde kunnen en doen als anderen. Plus: de maatschappij verwacht het ook, omdat je niets aan ons ziet. En omdat epilepsie niet zichtbaar is, moeten we het nog beter aangeven. We snijden toch nog vaak in onze eigen vingers hiermee. Bij mij kwamen de aanvallen vaak als ontlading, zodra ik dan eindelijk in de rust kwam. En nu is het helemaal spannend: wat gaat de epilepsie doen met de stress en het slaaptekort?

Zorg geven én krijgen Voor mijn dochter zorgen kost veel energie, maar geeft zoveel voldoening – een voldoening die ik niet eerder heb ervaren. Er is ook een groot verschil in activiteiten die energie geven en waar je voldoening uit haalt, en activiteiten die je leegzuigen. Durf jij nee te zeggen en je grenzen aan te geven? Je leven vullen met mensen en andere dingen die jou echt voeden en energie geven?

Voor jezelf kiezen Voor jezelf kiezen is niet egoïstisch – en toch voelt het vaak wel zo. Het is soms moeilijk om dichtbij jezelf te blijven. Epilepsie leert je dat wel. Letterlijk met vallen en opstaan. Soms gaat het beter, en soms minder, en dat is ook alleen maar menselijk. Veroordeel jezelf daar niet in. Vaak zetten we ook dingen op de eerste plek die misschien niet het belangrijkste zijn – dat merk ik nu ook, zoals werk en het huishouden. Door dit allemaal te willen doen... ze zijn echt niet zo belangrijk. En toch ben ik ermee bezig, waardoor ik alweer over mijn grenzen ga. Het belangrijkste is natuurlijk je welzijn – en vaak komt dat op de laatste plaats.

Bewust omgaan met energie Het vergt reflectie en bewustzijn over wat je energie kost en waar je grenzen liggen. Probeer los te laten wat anderen ervan vinden. Jij hoeft je niet te verantwoorden. En wie weet komt er verandering en ruimte om eens grenzen te verleggen. Grenzen hoeven niet permanent te zijn – het leven is immers ook altijd in beweging.

Comfortzone en isolement Ook zie ik de andere kant van grenzen: grenzen die je misschien al jaren hebt, maar die niet zijn meegegroeid met veranderingen in je leven. Ze voelen veilig. Binnen die grenzen zit je comfortzone. Maar in sommige gevallen, wanneer je ze niet opnieuw bekijkt, houden ze je juist klein. Door de epilepsie hield ik jarenlang de grenzen best strak om mij heen. Daardoor raakte ik eigenlijk in een isolement. Epilepsie kan je wereld heel klein maken – met als gevolg bijvoorbeeld isolement en depressie. Het is altijd spannend om je grenzen weer te verleggen. Het hoeft ook niet in één keer.

Grenzen verleggen: groot of klein Grenzen aangeven is ook niet altijd leuk. Soms moet je ook dingen laten, om ervoor te zorgen dat je niet oververmoeid raakt en geen aanvallen uitlokt. Maar welke grens heeft bij jou de ruimte om iets te verleggen? We denken vaak moeilijk en in grote dingen, maar het kan ook iets heel kleins zijn. Met epilepsie verleg je natuurlijk ook niet zomaar de grens. Doe dit bewust.

Uit je comfortzone stappen Mijn neurochirurg zei tegen mij: "Je kan een geslaagde operatie hebben, maar als jij niet uit je comfortzone stapt, zal er nooit iets veranderen. Alles zal hetzelfde blijven."

Zelfzorg als basis Zelfzorg zou geen luxe moeten zijn. Het is nodig en is de fundering voor de rest. Dus bouw aan deze fundering. Daar zul je altijd profijt van hebben.