Emma | gastblog maart

Zwangerschap en inspiratie op een onverwacht moment

Op het moment van schrijven ben ik 39 weken zwanger. Het is bijna middernacht, maar ineens kwam de inspiratie voor dit blog. De baby kan ieder moment komen, en tegen de tijd dat dit blog online staat, ben ik al bevallen. Een gek idee! Alles staat klaar, en de spanning stijgt. Toch wilde ik nog graag een blog schrijven voor maart.

Ik had het al een paar keer geprobeerd, maar niets kwam in me op. Tot nu. Een onderwerp dat zich in deze laatste weken aandient, is hulp en hulpmiddelen.

De kracht en confrontatie van hulpmiddelen

Het is prachtig hoeveel hulpmiddelen en ontwikkelingen er tegenwoordig zijn op dit gebied. Tegelijkertijd vind ik het ook best confronterend. Door mijn epilepsie moet ik hier goed naar kijken. Misschien herken je dit wel: hulp krijgen of hulpmiddelen gebruiken is soms noodzakelijk, maar het kan ook een emotionele lading hebben.

Andy en onze familie vinden de aankomende geboorte spannend. Niet alleen omdat ze uitkijken naar de baby, maar ook vanwege mijn epilepsie. Logisch, natuurlijk! Iedereen denkt goed mee en geeft adviezen. Maar soms voelt het als bemoeienis, hoe goed bedoeld ook.

Goedbedoeld, maar confronterend

Ik merk dat hulp soms als betuttelend voelt. Toen mijn vader bijvoorbeeld begon over aanvalsdetectie, bouwde ik onbewust direct een muur op. Mijn lichaam en communicatie veranderden meteen. Dat gevoel van: Ik heb iets, dus ik heb hulp nodig…

Toch probeer ik deze gedachten los te laten en mezelf eraan te herinneren dat het goed is voor mijn kindje en voor mij. Dat is niet altijd makkelijk. Ik heb met Andy en mijn vader gedeeld hoeveel emotionele impact dit heeft. Voor hen zijn hulpmiddelen praktische oplossingen, maar voor mij maken ze oude littekens zichtbaar.

Epilepsie is een onzichtbare aandoening, en de emotionele impact ervan is dat ook. Maar bij grote gebeurtenissen, zoals een zwangerschap, komt dat vaak ineens naar boven.

Acceptatie en aanvalsdetectie

Ik kan er niet meer omheen. Ik moet doen wat het beste is voor mijn kindje. Dat betekent dat ik mijn trots, schaamte en pijn opzij moet zetten en hulp moet accepteren.

Zo heb ik nu tóch aanvalsdetectie, iets wat ik voorheen nooit zou willen. Ik zei altijd tegen mijn ouders: Ik val liever keihard dan dat ik zo’n hulpmiddel gebruik! Of eigenlijk: Er is niets mis met mij! Maar nu draait het niet alleen om mij.

Aanvalsdetectie kan een aanval niet voorkomen, maar zorgt er wel voor dat er zo snel mogelijk hulp komt. Omdat ik tonisch-clonische aanvallen heb, hebben we ook praktische aanpassingen gedaan. Zo ligt er een groot, zacht hondenkussen voor de bank. Mocht ik een aanval krijgen terwijl ik daar zit, dan valt de baby zachter. Het vraagt om creativiteit, maar ook om het loslaten van schaamte en het herzien van oude overtuigingen.

Hulp is geen zwakte, maar kracht

Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat er zoveel hulp, steun en hulpmiddelen bestaan. Ze hebben mij altijd kansen en vertrouwen gegeven. Toch wordt hulp nog vaak als een taboe gezien, iets voor zwakke of zieke mensen. Maar is het niet juist onze individualistische maatschappij die niet helemaal gezond is?

We rennen maar door, bang om hulp te vragen. Uit schaamte, uit angst om te falen, of om een andere reden. En dat terwijl hulp juist kracht is.

Daarom is de community van EpilepsieZo belangrijk, net als de steun van de mensen om je heen. Het delen van verhalen, óók de moeilijke, heeft een grotere impact dan we soms beseffen. Zolang we er niet over praten, blijft het onzichtbaar.

Hulp als een vorm van verantwoordelijkheid

Misschien herken je dit: het is moeilijk om ook het emotionele aspect van hulp te delen. Het is iets dat je het liefst verborgen houdt. Maar juist dat delen helpt bij bewustwording en verwerking, voor jezelf en voor anderen.

Hulp betekent niet dat je volledig afhankelijk bent. Het betekent groeien. Het betekent verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor je dierbaren. En dat is precies wat ik nu probeer te doen. Zaterdag 1 maart zijn Emma & Andy trotse ouders geworden van hun dochtertje Nova!