BLIK. | Wat zachter mag ook

Vooraf

Als mens hebben we behoefte aan verbinding. Aan ergens bij horen. We denken vaak dat we het wel alleen moeten kunnen, maar diep vanbinnen zijn we ‘kudde mensen’. We zoeken herkenning. Iemand die zegt: “Ik snap het. Ik voel dat ook zo.”

Als die verbinding er niet is – op je werk, in een relatie, of gewoon in het contact met anderen – kan dat onrust geven. Je voelt je alleen in iets wat eigenlijk al zwaar genoeg is. En dat is soms moeilijk, of gewoon niet uit te leggen aan mensen die het zelf niet meemaken.

Daarom is er EpilepsieZo – een plek voor en door mensen met epilepsie. En daarom is er BLIK. Niet om dingen mooier te maken dan ze zijn. Niet om advies te geven, maar om samen stil te staan bij wat epilepsie van binnen met je doet. Zodat je even weet: je hoeft het niet alleen te dragen.

Milder voor jezelf – waarom streng zijn niet werkt

Je had plannen. Je wilde doorgaan, meedoen, sterk zijn. Maar dan beslist je lichaam anders. Je moet afhaken. Rust nemen. Afzeggen. En dan die stem in je hoofd: streng, ongeduldig.

“Waarom lukt het me niet? Waarom ben ik zo moe? Anderen kunnen dit toch ook?”

Voor veel mensen met epilepsie is die stem herkenbaar. Het gevoel dat je tekortschiet, dat je niet genoeg doet. Zelfkritiek lijkt soms ingebouwd. En vaak voelt het alsof streng zijn nodig is – alsof het je scherper maakt of verder helpt.

Maar laten we eerlijk zijn: werkt dat eigenlijk wel?

Mildheid is geen opgeven

We verwarren mildheid vaak met zwakte. Maar het is iets heel anders. Mild zijn betekent niet dat je alles op z’n beloop laat of jezelf ontziet. Het betekent dat je erkent dat je leeft met iets onvoorspelbaars. Iets dat niet altijd ruimte laat voor ‘doorgaan’.

Juist op die momenten vraagt het kracht om niet tegen jezelf te vechten, maar jezelf serieus te nemen. Niet om op te geven, maar om echt te luisteren. Naar de signalen van je lichaam. Naar je energie. Naar wat nu klopt voor jou.

De wereld raast door – maar jij hoeft dat niet

We leven in een maatschappij waarin doorgaan de norm is. Alles gaat snel, is veel en vooral zichtbaar – denk aan social media, waar de buitenkant vaak belangrijker lijkt dan de binnenkant. Als je even stilstaat, voelt het al snel alsof je achterloopt.

Maar die haast is niet de jouwe.

Als je leeft met epilepsie, leer je schakelen. Pauzeren. En dat wringt soms met wat ‘de wereld’ verwacht. Maar jouw tempo mag anders zijn. Jouw keuzes mogen anders zijn.

Zachtheid als uitgangspunt

Vertragen is misschien wel het moeilijkste wat er is. Niet omdat het zwaar is, maar omdat het ingaat tegen wat we gewend zijn. Hoe snel start jij je dag? Hoe vaak voel je dat je iets moet afronden vóórdat je mag rusten?

Vaak leven we in een ritme dat nergens echt bij stilstaat.

Zachtheid betekent ruimte maken. Niet om op te geven, maar om te luisteren. Naar je lichaam, je energie, en naar wat jou helpt – juist nu. Mild zijn vraagt moed, omdat het tegen de stroom ingaat. Maar misschien is dat precies wat je nodig hebt.

Je hoeft niets te bewijzen. Je hoeft het niet perfect te doen. Misschien hoef je het alleen iets zachter te doen. Voor jezelf.

Praat mee

Herken jij die neiging om jezelf te puschen? Of juist de momenten waarop je mild kon zijn? Deel het met ons – want zachter leven begint bij herkenning. Je vindt ons op Instagram via @epilepsiezo.

Samen kijken. Samen begrijpen. Samen verder. Dat is BLIK.