Potentieverlies is geen term die je dagelijks gebruikt, maar veel mensen kennen het. Het kan sluipend gaan, als kleine aanpassingen die in eerste instantie tijdelijk lijken. Niet naar dat ene feest omdat het te druk is. Even stoppen met autorijden. Een tussenjaar nemen omdat studeren nu te zwaar is. Tot je beseft: deze aanpassingen vormen samen een nieuwe werkelijkheid.

De meeste mensen met epilepsie kennen hem wel. De vraag die telkens terugkomt. Soms voorzichtig gesteld, soms pijnlijk direct:“Maar wat moet ik doen als jij een aanval krijgt?” In de supermarkt, op werk, tijdens een date, op een verjaardag. De setting maakt niet eens meer uit. De vraag blijft dezelfde, keer op keer. Voor wie hem stelt, is het een eerste kennismaking met iets wat vreemd en misschien zelfs beangstigend voelt. Voor wie hem ontvangt, is het een herhaling. Gee

FOMO, maar dan anders Fear of missing out klinkt vaak luchtig, alsof het gaat om een gemiste groepsfoto of een trending event. Maar met epilepsie komt er iets anders bij kijken. Het is niet willen kiezen, maar moeten laten. Soms wil je wel. Maar je weet: dit gaat me uitputten. En juist dat schuurt. Je verliest niet alleen een moment, maar ook een stukje gedeelde beleving. En herinneringen.

Vooraf Als mens hebben we behoefte aan verbinding. Aan ergens bij horen. We denken vaak dat we het wel alleen moeten kunnen, maar diep...

Epilepsie is zoveel meer dan alleen een diagnose. Het is een deel van je leven.