BLIK. | Potentieverdriet – wat blijft

“Toen Lynn haar zwemdiploma haalde, dacht ik direct aan de zomers aan het meer, met vriendinnen en zonder toezicht. Nu, drie jaar later, weet ik dat ze niet alleen kan zwemmen, maar dat ik altijd in de buurt moet zijn. De vrijheid die ik haar gunde, heeft plaatsgemaakt voor oplettendheid, bij ons allebei.” - Debra Wat is potentieverdriet?

Dit gevoel heeft een naam: potentieverdriet. Het betekent het verdriet om mogelijkheden die kleiner worden of verdwijnen, of waarvan je dacht dat ze in de toekomst haalbaar zouden zijn. Dat kan plotseling gebeuren of geleidelijk. Bij epilepsie kan het betekenen dat een rijbewijs mogelijk buiten bereik blijft, dat een opleiding misschien niet haalbaar is, of dat zelfstandig wonen ingewikkelder kan worden. Voor ouders gaat het vaak over een verschuiving in het toekomstbeeld voor hun kind, groot of klein. De blik van binnenuit

Potentieverdriet is geen term die je dagelijks gebruikt, maar veel mensen kennen het. Het kan sluipend gaan, als kleine aanpassingen die in eerste instantie tijdelijk lijken. Je gaat niet naar dat ene feest omdat het te druk is. Je stopt even met autorijden. Je neemt een tussenjaar omdat studeren nu te zwaar is. Op een dag besef je: deze aanpassingen komen voort uit de zorg om wat kán gebeuren en ze vormen samen een nieuwe werkelijkheid.

Voor ouders kan dat besef even hard aankomen. Misschien had je al voor je kind geboren werd een beeld in je hoofd: sporten met vrienden, een eerste vakantie zonder ouders, studeren in een andere stad. Het kan nog steeds, maar het is niet vanzelfsprekend. Erkennen én omdenken

Erkennen dat dit verdriet er is, is geen zwakte. Het is de eerste stap om er op een gezonde manier mee om te gaan. Want mogelijkheden zijn geen vaststaand gegeven dat alleen maar kleiner wordt. Ze veranderen van vorm. Waar sommige paden wegvallen, ontstaan nieuwe routes. Soms onverwacht, soms pas zichtbaar na veel zoeken.

Voor wie zelf epilepsie heeft, kan dat betekenen dat je nieuwe vaardigheden ontwikkelt: creatief omgaan met beperkingen, scherp prioriteren, bewuster leven. Voor ouders kan het betekenen dat je ontdekt waar je kind echt in uitblinkt, ook al ligt dat op een ander vlak dan je ooit had gedacht. Ruimte voor beide kanten

Omdenken betekent niet dat je het verdriet wegpoetst. Het betekent dat je ruimte laat voor beide kanten: de zorg om wat kan wegvallen en het benutten van wat er nog wél is. Potentieverdriet wordt zo geen eindpunt, maar een verschuiving van perspectief.

De vraag wordt dan niet alleen: Wat is er veranderd? Maar vooral: Hoe kunnen we samen bouwen aan wat er nog steeds mogelijk is? Samen kijken. Samen begrijpen. Samen verder. Dat is BLIK.