BLIK. | De pijn van missen, en de kracht van kiezen.

Vooraf

Er komt iets leuks voorbij: een uitje, een verjaardag, een dag weg. Je vrienden sturen alvast enthousiast berichtjes. Je voelt dat bekende kriebeltje. Straks is iedereen erbij, straks deel je de verhalen.

En toch bedenk je je. Niet omdat je niet wilt, maar omdat je lichaam eerder aan de bel trok. Je weet wat zo’n dag je kan kosten, misschien een aanval, misschien dagenlang herstellen. Het is het bekende balanceren, dat je met epilepsie maar al te goed kent.

Daar zit je dan: thuis, terwijl ergens anders het feest begint. Dat is FOMO in de praktijk. Die spagaat tussen willen meedoen en moeten passen. Het kan tegelijk opluchten en steken.

FOMO, maar dan anders

Fear of missing out klinkt vaak luchtig, alsof het gaat om een gemiste groepsfoto of een trending event. Maar met epilepsie komt er iets anders bij kijken.

Het is niet willen kiezen, maar moeten laten. Soms wil je wel. Maar je weet: dit gaat me uitputten. En juist dat schuurt. Je verliest niet alleen een moment, maar ook een stukje gedeelde beleving. En herinneringen.

Gemis hoort erbij, maar hoeft niet alles te zijn

Je kijkt later naar de foto’s, leest de appjes, en ergens denk je: ik stond erbuiten. Je hoeft dat gevoel niet te negeren. Maar het is ook niet allesbepalend.

Misschien is dit het moment om jezelf zachtjes te vragen: en dan? Wat betekent het dat ik iets mis? En wat zegt het níét over mij?

Het zegt niet dat je geen onderdeel meer bent van het geheel. Het zegt alleen dat je opnieuw een bewuste afweging hebt gemaakt die anderen niet zien. En daar zit waarde in. Zelfs als het pijn doet.

De wereld draait door, maar jij hoeft niet mee in elk rondje

Gemis voelt vaak groter dan het is, omdat je het moeilijk kleiner mág maken van jezelf.

Wat als je gewoon zegt: ja, ik had erbij willen zijn, maar ik koos anders. En daar hoef ik niets van te vinden.

Soms is het ook gewoon prettig om níet te hoeven. Geen haast, geen overdaad aan prikkels, geen gesprekken die je leegtrekken. Even niet aanhaken of uitleggen. Gewoon jij, in de ruimte die je jezelf gunt.

Misschien is dat niet FOMO, maar JOMO: the joy of missing out. De rust die ontstaat als je durft te zeggen: ik hoef dit even niet. Niet omdat je iets mist, maar omdat je iets bewaakt. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het klopt.

Praat mee

Wanneer voelde jij dat knagende gevoel van FOMO voor het laatst? Wat deed je ermee? Slikte je het in, sprak je het uit, of vond je een manier om het te laten zijn?

Laat het weten, als je wilt. Niet omdat het opgelost moet worden, maar omdat delen soms net genoeg is. Je vindt ons op Instagram via @epilepsiezo.

Samen kijken. Samen begrijpen. Samen verder. Dat is BLIK.