Liselot | Omgaan met angst voor een aanval

Omgaan met angst voor een aanval

Afgelopen zomer gebeurde iets waar ik langere tijd bang voor was.

Na drie jaar aanvalsvrij te zijn geweest, kreeg ik ineens weer een aanval.

Ik was net terug van een heerlijke, ontspannen vakantie in Frankrijk.

Na een weekje weer aan het werk te zijn, gebeurde het uit het niets.

Het overviel mij volledig.

Na die aanval begon het te malen in mijn hoofd.

Wat is er gebeurd? Hoe kon dit gebeuren? Wat had ik verkeerd gedaan?

Zo graag wilde ik een reden vinden. Ik wilde mijn vinger ergens op kunnen leggen, want als ik wist waarom het gebeurde, kon ik het misschien voorkomen, dacht ik. Hier komen we meteen op het moeilijke punt van epilepsie: je kunt het niet voorkomen of voorspellen. Je kunt het niet genezen.

Er is altijd een risico, hoe goed je ook leeft, hoe zorgvuldig je ook bent.

Dit is die onzekerheid en angst die je elke dag met je meedraagt, ook als je hem niet wilt zien of voelen. Wat epilepsie met je doet

Epilepsie beïnvloedt niet alleen de momenten waarop je een aanval hebt. Het verandert hoe je naar je lichaam kijkt. Het maakt je alert, soms zelfs hyperalert, op alles wat je doet en voelt. Elke steek, duizeling of vlaag van vermoeidheid of wazigheid kan voelen als een waarschuwing: zouhet nu gebeuren?

Je raakt het vertrouwen in je eigen lichaam kwijt.

Dat constante waakzame gevoel kan mentaal ontzettend uitputtend zijn.

Daarnaast heeft epilepsie invloed op je vrijheid.

Je kunt niet altijd zomaar doen wat je wilt.

Autorijden, alleen reizen, bepaalde beroepen uitoefenen — het zijn allemaal dingen waarbij je afhankelijk bent van je gezondheid en van regels die je veiligheid (en die van anderen) beschermen. Het is soms frustrerend en verdrietig.

Het maakt je soms afhankelijk van anderen, terwijl je misschien juist het liefst zelfstandig wilt zijn en zelf de regie wilt hebben.

Epilepsie vraagt veel. Van je lichaam, maar zeker ook van je mentale kracht, van je veerkracht en van je vermogen om telkens weer vertrouwen te blijven vinden, zelfs als het moeilijk is.

Deze worsteling, dit gevecht, is niet zichtbaar aan de buitenkant, maar het is er elke dag. Toen de angst overnam

Van mijn eerste aanval (die ik mij kan herinneren)werd ik al wat angstiger, maar na een aantal gehad te hebben en ook vaker achter elkaar, begon deangst mij volledig te beheersen. Wat ik ook deed,waar ik ook was.

In het begin probeer je het zelf op te lossen met je eigen copingmechanisme, maar ik dreef steedsverder af.

Ik begon met cognitieve gedragstherapie. Samen met mijn psycholoog onderzochten we mijnangsten stap voor stap.

We keken naar mijn gedachten:

Klopt wat ik denk eigenlijk wel?

Hoe realistisch zijn mijn angsten?

Wat leveren deze gedachten mij op?

Wat zou ik eigenlijk het allerliefste willen? We gingen mijn gedachten uitdagen. Vaak bleek dat mijngrootste angsten niet klopten.

Ook mijn neuroloog hielp door mijn persoonlijke situatie rustig uit te leggen: wat mijn risico’s waren, wat ik zelf kon doen en vooral waar ik mezelf onnodig gek mee maakte.

Dit gaf rust en de angst werd wat kleiner. Langzaam begon ikweer wat vertrouwen te krijgen. Angst onder ogen zien

Een belangrijk deel van de angst is het onder ogenzien, de blootstelling. Het durven doen van dingen die ik spannend vond of waar mijn angst enormdoor getriggerd werd.

Eerst met iemand erbij, later alleen.

En ja, in het begin vond ik dat doodeng.

Maar elke keer dat ik het deed, merkte ik dat ikmeer kon dan ik dacht.

De angst zit er nog, maar is wel minderoverheersend.

Net als het risico op een aanval, blijft de angst eendeel van mijn leven.

Verschil is, dat het nu niet meer bepaalt hoe ik leef en ik er nu veel beter mee om kan gaan. Mijn tip aan jou

Misschien worstel jij ook met angst. Met onzekerheid.

Of misschien herken je het gevoel dat je door je angst wordt tegengehouden om écht te leven.

Wat ik heb geleerd, is dat je niet hoeft te wachten tot de angst weg is om te gaan leven.

Je mag en kunt leren leven met je angst.

Epilepsie heb je, maar epilepsie bén je niet.

Het bepaalt niet wie jij bent of wat jij doet.

Laat de angst niet de regie over je leven overnemen. En weet je? Als je het niet alleen kunt dragen, is het helemaal niet erg om om hulp te vragen.

Dit vond ik in het begin heel moeilijk. Ik dacht dat ik het allemaal zelf moest kunnen, maar daarmee hielp ik mezelf niet — en mijn gezin ook niet.

Pas toen ik besloot iets te doen, begon de weg omhoog.

Wees niet bang om de angst onder ogen te komen.

Ook jij kunt dit aan. Misschien net als ik niet in één keer, en met vallen en opstaan.

Jij kunt dit!

Jij bent zóveel sterker dan je soms denkt. Sterker dan de angst die in jou zit.