BLIK. | Grenzen trekken – voor jezelf én voor de ander

Vooraf

Grenzen aangeven is moeilijk. Helemaal als je epilepsie hebt. Soms wil je niet “lastig” zijn. Soms wil je gewoon meedoen. En soms wil je je naasten niet teleurstellen. Dus slik je het in. Je zegt dat het wel gaat, terwijl je eigenlijk uitgeput bent. Of je laat iemand voor je beslissen, omdat dat makkelijker lijkt. Maar eerlijk? Daarmee help je niemand.

Wanneer laat jij het gebeuren?

Veel mensen met epilepsie herkennen dit: je laat de ander bepalen wat jij wel of niet aankunt. Uit liefde, uit gemak, of uit schuldgevoel. Maar stel jezelf eens de vraag: wanneer heb jij voor het laatst écht je grens benoemd? En wat gebeurde er toen je dat níet deed? Werd de band sterker, of juist zwaarder?

Steun kan ook verstikken

Ouders, partners en vrienden. Ze bedoelen het goed. Maar “zorg” kan ook voelen als verstikking. En “vrijlaten” kan voelen als onverschilligheid. Het wordt pas lichter als jij duidelijk maakt: hier heb ik steun nodig, en hier wil ik mijn eigen ruimte.

De valkuil: verwachten dat iemand je snapt

Misschien hoop je dat de mensen om je heen vanzelf begrijpen wat je nodig hebt. Maar laten we eerlijk zijn: dat kunnen ze niet. Ze voelen jouw vermoeidheid niet. Ze weten niet welke triggers voor jou te zwaar zijn. En ze kunnen niet raden waar jouw grens ligt.

Verwachten dat iemand je snapt, zonder dat je iets zegt, maakt vaak meer afstand dan verbinding.

Grenzen zijn geen egoïsme

Misschien voelt het ongemakkelijk om je grenzen hardop te zeggen. Maar denk eens andersom: hoe moet iemand je steunen als je niet vertelt wat er speelt? Zwijgen maakt het niet makkelijker, maar juist onduidelijker.

Praat mee

Hoe vaak slik jij je grens in om de ander niet teleur te stellen? Hoe vaak zeg je “het gaat wel”, terwijl je iets heel anders voelt? En wat zou er gebeuren als je die grens wél uitspreekt? Vertel het ons, want jouw ervaring kan ook een ander helpen. Je vindt ons op Instagram via @epilepsiezo.

Samen kijken. Samen begrijpen. Samen verder. Dat is BLIK.