Emma | gastblog februari

Daar ben ik weer met een nieuw blog voor februari. Ik ben superenthousiast dat Chantal mij heeft gevraagd om maandelijks te bloggen voor EpilepsieZo! Maar ik zal eerlijk zijn: ik vond het ook wel spannend. Mijn onzekere stemmetje kwam naar boven: ‘Wie wil er nou jouw zwangerschap- en epilepsieverhaal horen?’

Toch dacht ik gelijk aan alle leuke reacties en openhartige verhalen die ik mocht ontvangen op mijn filmpjes, en dat gaf me de moed om het gewoon te doen. Jullie herkennen het vast wel: het kan best spannend zijn om uit je comfortzone te stappen. Met epilepsie denk je er vaak nog 100 keer extra over na.

Zelfvertrouwen en epilepsie

Door mijn epilepsie ben ik veel van mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt, en dat is iets waar ik nog steeds aan werk. Deze zwangerschap voelt daarom ook compleet buiten mijn comfortzone: eng en prachtig tegelijk. Alles is nieuw, en ik begon met weinig vertrouwen in mijn lichaam. Het heeft dan ook een hele lange tijd geduurd voordat we de knoop doorhakten om voor onze kinderwens te gaan.

Twijfels en angst

De twijfel kwam deels door mijn epilepsie. Ik had weinig zelfvertrouwen en veel angst. Ik zat vooral veel in mijn hoofd. Andy was er al klaar voor, maar ik nog niet. Achteraf besef ik dat het niet eens zozeer mijn epilepsie was die me beperkte, maar vooral mijn eigen gedachten.

Natuurlijk zijn er door epilepsie wél veel factoren waar je rekening mee moet houden, en dat ervaren jullie natuurlijk ook al in je dagelijkse leven!

Het bijzondere moment van zekerheid

Het moment dat ik 100% zeker wist dat we een kindje op de wereld mochten zetten, kwam na een bijzondere ervaring tijdens een hele diepe meditatie in oktober 2023. In deze meditatie zag ik al mijn overleden dierbaren, en ook ontmoette ik ons kindje. Het kindje vertelde mij dat er op mij gewacht werd.

Niet echt een standaard ervaring natuurlijk, maar het gaf me het vertrouwen om me niet alleen door mijn hoofd te laten leiden, maar ook door mijn hart. En dat is soms best een lastige balans. Na deze ervaring heb ik geen moment meer getwijfeld, ondanks de uitdagingen die erbij komen kijken.

De stap zetten

Ik deelde mijn ervaring meteen met Andy. Niet lang daarna namen we contact op met de neuroloog om onze kinderwens te bespreken. We begonnen met de overstap van lacosamide naar lamotrigine, en zodra ik volledig over was op het andere medicijn, liet ik mijn Mirena-spiraal verwijderen.

Begin juni 2024 ontdekten we tijdens onze vakantie dat we in verwachting waren. We waren compleet verrast! Voordat we weggingen, zei ik nog: Als het nu niet lukt, stoppen we er eventjes mee. Maar stoppen hoefde niet meer, want ik was al zwanger.

Zwangerschap en epilepsie

Ik had wel wat spanning over hoe mijn lichaam zou reageren op de zwangerschap. Ik verwachtte dat het heel zwaar zou worden, dat ik nog vermoeider zou zijn en meer aanvallen zou krijgen. Maar gelukkig viel dat enorm mee!

Tijdens de zwangerschap heb ik helaas nog twee aanvallen gehad, maar deze waren vrij klein. Ik voelde de baby daarna meteen weer bewegen, en alles is goed gegaan.

Overtuigingen en emoties

Nu ik 35 weken zwanger ben en de uitgerekende datum steeds dichterbij komt, merk ik dat er weer overtuigingen en emoties rondom mijn epilepsie naar boven komen. Je gaat een nieuwe levensfase in, en alles moet opnieuw worden ingericht en bekeken. Dat doet veel met me.

Alles wordt weer gezien, en dat is niet altijd makkelijk. Maar het is ook een bewustwording: het mag er zijn. Ze zeggen natuurlijk niet voor niets dat kinderen je grootste spiegel zijn.

Littekens en triggers

Ik ben vaak positief, vrolijk en dankbaar, maar ik draag ook littekens met me mee. Die mogen er ook zijn, want dat is een stukje van wie wij zijn. Zo heb ik het soms moeilijk met afhankelijk zijn van anderen. Afgelopen week werd ik daar enorm door getriggerd. In dat moment dacht ik alleen maar: Weer die stempel op mijn hoofd: je hebt wat.

Dus ja, ik lach en ik huil. Ik ben dankbaar, maar ik klaag ook. Ik mag boos zijn. En ik weet zeker dat ik nog vaak getriggerd zal worden in deze nieuwe periode van mijn leven.

Onze kracht als ouders

Ondanks mijn epilepsie en de nodige uitdagingen, denk en voel ik dat wij als ouders – wensouders of aanstaande ouders met epilepsie – zoveel te brengen hebben. Het voelt soms alsof wij minder kunnen bijdragen, maar dat is niet waar.

Wij beschikken over kwaliteiten die heel belangrijk zijn als basis in het leven. We zijn enorm empathisch, dankbaar, begripvol, creatief en oplossingsgericht. We zijn ons heel bewust van onze leefstijl en gezondheid. We weten waar het echt om draait.

Dit zijn zulke krachtige dingen die we mee kunnen geven aan nieuwe generaties. Dat is toch een bijdrage die onbetaalbaar is!

Je bent geen mindere ouder. Je bent een unieke en bijzondere papa of mama.