Emma | gastblog juli

Planten als spiegel

Ik was van de week even mijn planten aan het water geven. Ik heb er namelijk 12 stuks in de woonkamer staan. Ik ben gek op planten en zorg er graag voor.

En waar ik voorheen altijd perfect voor ze kon zorgen en precies wist hoe vaak en hoeveel water ze nodig hebben, hangen ze er nu zielig en slapjes bij, met gele blaadjes, en lukt het mij maar niet om weer de juiste afstemming te vinden. En het is niet zo dat ik geen tijd of zin heb! Die is er genoeg.

Dus ik ga het vandaag hebben over planten en puzzels.

En nu denk je vast: waarom heeft ze het in vredesnaam over planten en puzzels, wat hebben die met epilepsie te maken?

Maar ik realiseerde mij dat die planten nu precies een afspiegeling zijn van hoe ik nu voor mijzelf zorg en hoe mijn leven eruitziet.

Niet afgestemd, niet in balans, niet geweldig, maar ook zeker niet slecht.

Dus de planten houden mij een spiegel voor.

Ik weet niet meer zo goed hoe ik op dit moment voor mijzelf moet zorgen.

Misschien herken je dit wel: je moet weer gaan zoeken, op zoek naar manieren die passen.

De zelfzorg en andere dingen die ik altijd deed, passen niet meer helemaal. De puzzel (mijn leven) is veranderd en moet nu weer opnieuw gelegd worden. En dan moeten wij ook nog altijd rekening houden met de epilepsie, en dat is voor veel van ons toch een groot deel in de puzzel.

Het vraagt van ons een groot aanpassingsvermogen en flexibiliteit. Het vergt omdenken en creativiteit, maar het kost ook veel energie.

De puzzel opnieuw leggen

Ik stel mij zo voor dat ik nu een puzzel heb van 1000 stukjes. Dus om alles weer bij elkaar en in balans te krijgen, ben ik wel even bezig. Je blijft zoeken: wat werkt wel en wat niet en soms loop je er echt even in vast. Maar vaak, als we het een beetje loslaten, komt er ruimte en valt het juist weer op zijn plaats.

Maar waar passen nu het moederschap, de epilepsie en mijzelf in deze puzzel?

Eerlijk? Ik heb geen idee! En voor nu laat ik dat maar even. Het is ook oké als je het even niet weet en de balans minder is. Ook dan kom je er wel.

Maar daarom is het wel zo fijn dat hier anderen zijn met epilepsie en je begrijpen. Er is herkenning en we kunnen uitwisselen en elkaar supporten.

Het kan allemaal zo onvoorspelbaar zijn. Soms past het wel en gaat het goed, en soms past het helemaal niet meer.

Dagelijks puzzelen

Zelfzorg en ook andere dingen zijn al best een uitdaging – en nu nog meer.

Met epilepsie vraagt het nog meer aandacht dat je goed voor jezelf zorgt. Je doet heel hard je best om dat puzzelstukje te laten passen.

Ik ben nu een halfjaar aanvalsvrij, en nog altijd moet ik rekening houden met de andere symptomen die er zijn – en die er natuurlijk altijd zijn.

Mensen zeggen ook: wat goed dat je nu zo lang aanvalsvrij bent, je zal je vast beter voelen!

Ja, ik ben superblij en dankbaar, en voel mij er zekerder door, maar epilepsie is niet alleen de aanvallen. Met de rest van de symptomen leven we dagelijks.

Iedere dag leggen we weer een puzzel. Hoe voel ik mij?

Moet ik iets afzeggen? Gaat het mij te veel energie kosten?

Iedere dag is weer puzzelen. En soms krijg je weer een aanval en mag je bijvoorbeeld niet meer autorijden. Hoe moet je het nu allemaal gaan doen? Dat zijn dingen die een grote invloed hebben.

Perfect hoeft niet

Hoe ga je ermee om? Vaak streven we ernaar om alles zo goed en perfect mogelijk te maken en zijn we kritisch naar onszelf. We leggen de lat hoog. Maar is deze realistisch? De waarheid is dat niets helemaal perfect is of kan zijn. Het is altijd hobbelig, en soms is de weg wat rechter en ga je lekker op die snelweg. Maar aan de andere kant: wat is perfect? Wat dat voor mij is, is het voor jou misschien niet.

En ons beeld van wat perfect is, verandert vaak ook in de loop van de jaren. Je prioriteiten gaan veranderen, en in elke levensfase is het weer anders en moet je ook weer gaan zoeken hoe het allemaal past – en waar de epilepsie dan weer past.

En vaak leggen we de puzzel helemaal rondom de epilepsie en niet andersom, omdat het vaak een groot deel in beslag neemt. Maar jij bent uiteindelijk het middelpunt, niet de epilepsie. Dat is soms best lastig.

Je doet het beter dan je denkt

Dat puzzelen geen hobby is voor de meesten, begrijp ik wel, en het kan echt heel lastig zijn.

Maar ik ben ook best trots op mijzelf, ondanks dat de puzzel niet altijd compleet is en past. En ik denk dat wij allemaal best trots mogen zijn op hoe we het met onze omstandigheden doen!

Je doet het beter dan je zelf denkt, en we mogen onszelf meer waardering geven. Dus als afsluiter: kijk vandaag even in de spiegel en geef jezelf een compliment – en doe het eens wat vaker. Het hoeft ook niet iets groots te zijn, al mag dat natuurlijk ook!

Jullie doen het echt ontzettend goed en ik bewonder de kracht die jullie bezitten. Ik ben blij dat jullie hier zijn en we kunnen verbinden.

Je bent het waard!