Jochem | soms een superheld

Hi,

Mijn naam is Jochem. Als een negentienjarige die leeft met epilepsie, kan ik je vertellen dat mijn ik het een achtbaan van emoties vind. Sinds mijn 5e heb ik epilepsie, maar vanaf m’n 14e vond in het lastiger, de middelbare school, leeftijdsgenootjes die ‘beter gingen dan ik’.

Het is echt een wirwar wat emoties betreft. Soms voel ik me als een superheld die de wereld aankan en op andere momenten lijk ik te verdrinken in een zee van onzekerheid. Ik kan mezelf dan ook gek maken. 

Daartegenover staan ook hoogtepunten, ze geven mij een goed gevoel en zoals eerder gezegd alsof ik dan alles aankan. Het zijn de kleine overwinningen die mijn dag maken, dat kan al iets heel kleins zijn zoals alleen een wandelen met de hond, of in het weekend met mijn maten meegaan naar het café. Het is een fijne vriendengroep, af en toe vinden ze het lastig maar gelukkig kunnen we daar wel over praten. 

Maar de dieptepunten kunnen behoorlijk emotioneel zijn. De angst voor een aanval die op elk moment kan komen, de frustratie van het niet kunnen doen wat anderen kunnen en de eenzaamheid van het gevoel alsof niemand echt begrijpt wat ik doormaak. Het zijn momenten waarop ik me klein voel, maar ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik sterker ben dan de epilepsie. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Als ik een motto zou moeten kiezen om met anderen te delen, zou het zijn: "Epilepsie mag dan mijn leven beïnvloeden, maar het bepaalt niet wie ik ben." 

Ik probeer mezelf te omarmen zoals het is. Mijn droom is om later voor de klas te staan, het zal misschien niet gemakkelijk gaan, maar ondanks dat, wil ik mijn droom niet opgeven! 

Fijn om andere verhalen te lezen, en prettig om mijn eigen verhaal eens te kunnen delen.

Jochem