Sanne | voorbereiding voor een tweede zwangerschap

Onze zoon en mijn diagnose

In september 2019 hebben mijn man en ik onze zoon mogen verwelkomen. Zwanger worden was niet vanzelfsprekend, maar vlak voor de start van een vruchtbaarheidstraject werd ik toch spontaan zwanger. Onze wens was om niet al te veel leeftijdsverschil tussen twee kindjes te hebben. Toen kreeg ik echter in juni 2021 mijn eerste insult, in de nacht. In de maanden daarop volgden er meer tijdens de nachten, en zo kreeg ik de diagnose epilepsie met vermoedelijke oorzaak een cysteuze laesie in de hersenen.

Door de toevallen en het moeten vinden van stabilisatie met medicatie was mijn lichaam zwaar vermoeid met alle klachten van dien. De kinderwens werd dus noodgedwongen op pauze gezet.

Voorbereidingen voor een tweede zwangerschap

Nadat ik bijna twee jaar toevalstabiel was en mij lichamelijk ook weer wat beter voelde, kwam het gesprek over een tweede zwangerschap weer op tafel. Voor het stoppen van de anticonceptie heb ik via SEIN een voorlichting gehad van een verpleegkundig specialist, die mij ook tijdens de zwangerschap zou begeleiden. Ze gaf me goede moed en de neuroloog bevestigde dat mijn epilepsie geen erfelijke component heeft.

Zaken die ons onzeker maakten waren vooral de risico's voor de baby vanwege de medicatie die ik neem en de mogelijkheid om borstvoeding te geven na de bevalling. Hierin werd ik ontzettend gerustgesteld. Je hebt recht op extra controles tijdens een zwangerschap en de kans op aangeboren afwijkingen is maar een heel klein beetje groter dan bij een zwangerschap zonder medicatie. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat bij borstvoeding de medicatie in hoge mate wordt doorgegeven aan de baby, maar ook heel effectief en snel weer wordt afgebroken. Dit zorgde voor een natuurlijke afbouw van de medicatie die de baby tijdens de zwangerschap binnenkrijgt.

De tweede zwangerschap

Ik voelde me nog niet helemaal klaar voor een tweede zwangerschap vanwege mijn vermoeidheid en andere lichamelijke en cognitieve klachten. Aangezien zwanger worden niet vanzelfsprekend is, ging ik ervan uit dat het wel even zou duren voordat het zou lukken. Echter, deze keer werd ik binnen een maand zwanger.

Dit gaf blijdschap en ook ontzettend veel spanning, maar ik weet dat twee gevoelens naast elkaar kunnen bestaan. Ik deed mijn best om te genieten van de zwangerschap die ons gegund was, ook al had ik regelmatig momenten van onzekerheid.

De maandelijkse controles van mijn medicatiespiegel mocht ik zelf thuis doen door middel van een vingerprik met duidelijke instructies. De eerste keer was echt een geknoei en ik moest tweemaal prikken om voldoende druppeltjes bloed te krijgen. Maar daarna ging het elke keer een stuk beter. De uitslagen toonden aan dat mijn spiegel snel daalde, waardoor ik meerdere verhogingen heb gehad. Ik begon de zwangerschap met 2 × 1000 mg Levetiracetam en uiteindelijk ging ik stapsgewijs omhoog naar 2 × 2000 mg Levetiracetam, een verdubbeling dus. Extra last van bijwerkingen kreeg ik niet, omdat mijn bloedspiegel er niet hoger van werd, maar weer in de buurt moest komen van mijn basisspiegel van voor de zwangerschap.

Bevalling en de tijd erna

Alle controles en echo's waren goed, waardoor we met een steeds geruster hart door de zwangerschap gingen. Ik was erg moe tijdens de zwangerschap, maar verder voelde ik me eigenlijk erg goed.

Ik had geen angst dat ik vanwege toevallen een gevaar kon zijn voor de zorg van mijn baby omdat mijn toevallen alleen in de nacht plaatsvonden. Wel had ik de angst dat ik door mijn lichamelijke gesteldheid de zorg fysiek niet aan zou kunnen en de vermoeidheid zwaar zou toenemen. Ook was de angst aanwezig dat de bevalling of de slapeloze nachten erna zouden kunnen zorgen voor nieuwe toevallen, wat overdag weer voor veel klachten zou zorgen. Daarnaast was er onzekerheid over hoe mijn omgeving het zou vinden, omdat we zelf ook nog wel eens twijfelden of het wel zo'n goed idee was geweest. Toch probeerde ik het voor mezelf goed te praten: "Wij wisten niet hoe snel het zou gaan en het had ook nog 1 of 2 jaar kunnen duren. Ik kan niet voor eeuwig de wens op pauze zetten, ik word ook ouder..."

Achteraf gezien was dit allemaal onzin, want alles is ontzettend goed verlopen en in december 2023 zijn we ouders geworden van een gezonde tweede zoon! Daarna mocht ik geleidelijk weer afbouwen in medicatie en met af en toe bloedprikken kijken of de spiegel weer terugkomt op basisniveau. Hier zijn we nu, zo'n vijf maanden verder, nog wel mee aan het puzzelen. Ik lijk toch wat ontregeld te zijn, want ik voelde me een stuk onstabieler op de hoeveelheid medicatie die ik ook voor mijn zwangerschap nam, waardoor ik nu toch op een hogere dosering zit en nog zoekende ben naar waar de stabiliteit zit. Vooralsnog heb ik geen TC's meer gehad, dus dat zie ik als een cadeautje!

Genieten van ons gezinsleven

Momenteel genieten we met volle teugen van onze jongste telg en ook onze oudste vindt het geweldig om grote broer te zijn. Hij lijkt het geen probleem te vinden om de aandacht te moeten delen. We hebben geluk dat de jongste grotendeels goede nachten heeft, waardoor ik zelf meestal voldoende slaap krijg. Als het nodig is, springt mijn partner 's ochtends uit bed met de kinderen zodat ik bij kan slapen. Ook is er regelmatig ruimte voor mij om in de middag een extra tukje te doen.

Aan de ene kant is dit heerlijk, aan de andere kant vind ik het nog wel lastig dat dit nog steeds regelmatig nodig is. Nog steeds ben ik erg vermoeid en heb ik vaak last van hoofdpijn, waardoor ik niet altijd de actieve moeder kan zijn die ik graag zou willen zijn. Met name het huishouden schiet er dan bij in. Maar de gezondheid van mezelf en mijn gezin heeft prioriteit, en daarnaast is ons geluk ook erg van belang! Dus dan blijft de was maar wat langer staan en wordt er een week niet gestofzuigd. Ik ga liever een grote wandeling maken in het bos met mijn kinderen dan het huishouden doen. Want dat is nog steeds het geval: ik moet voor mijn lichamelijke en mentale gesteldheid nog steeds constant keuzes maken in wat ik wel en niet kan. Sanne